Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla mnie chyba najlepsza książka, jaką przeczytałem w tym roku. Od wielu lat staram się czytać książki nagrodzone głównie Bookerem i Pulitzerem i jak dotąd nigdy się nie zawiodłem.
Autorka przedstawia historię życia Harrisona Shepherda, człowieka rozdartego pomiędzy dwa światy i to nie tylko w sensie geograficznym (Meksyk i Stany Zjednoczone), ale i moralnym. W życiu główny bohater zdobywa doświadczenie życiowe, ocierając się o wydarzenia pierwszej połowy XX wieku. Niebagatelny wpływ na jego rozwój mają też osoby, z którymi spotyka się główny bohater, a są nimi m.in. Trocki i Frida Kahlo.
Burzliwe lata pierwszej połowy II wieku i zmieniające się nastroje polityczne sprawiają, że człowiek staje wobec się oceny postępowania. Książka w pewnym sensie przypomina „Patriotów” Sany Krasikov. Postawa, jaka była pożądaną w jednym okresie, staje się naganną w innym. Tu autorka pięknie ukazuje problemy dotyczące wolności, a także sprawiedliwości i podejścia państwa do obywatela. Zwracają uwagę na wiele przykładów z historii Stanów Zjednoczonych, trochę mniej znanych, bo i nieprzedstawianych w głównych publikacjach. Szczególnie okres maccartyzmu, który w szczególny sposób odcisnął się na życiu Harrisona.
Książka porusza ważne kwestie tożsamości, lojalności i zmusza do refleksji nad oceną świata powszechnie uważanego z ostoję szacunku wobec praw człowieka i poszanowania wolności. Spokojnie polecam — warto spędzić kilka wieczorów nad lekturą „Odysei”.

Dla mnie chyba najlepsza książka, jaką przeczytałem w tym roku. Od wielu lat staram się czytać książki nagrodzone głównie Bookerem i Pulitzerem i jak dotąd nigdy się nie zawiodłem.
Autorka przedstawia historię życia Harrisona Shepherda, człowieka rozdartego pomiędzy dwa światy i to nie tylko w sensie geograficznym (Meksyk i Stany Zjednoczone), ale i moralnym. W życiu główny...

Jakoś odkładałem na później zapoznanie się z twórczością noblistki z 2022 roku. Wychodzę jednak z założenia, że każda książka trafia do czytelnika we właściwym czasie. Trochę tak jak w motywie z cmentarzyska książek w „Cienia wiatru” C.R. Zafóna. Więc wreszcie sięgnąłem i jestem pod wielkim wrażeniem, aż chciałbym krzyknąć Wow!
Powieść z elementami autobiograficznymi wpisanymi w wydarzenia, jakie rozgrywały się w okresie jej życia. Jest przede wszystkim swego rodzaju głosem kobiet i wykluczonych. Przedstawia przemiany, jakie zaszły w okresie rewolucji obyczajowej po 1968 roku. Niewielka książka składająca się z krótkich zdań zawierających ostrość spojrzenia i ocen wydarzeń. Bardzo dobrze mi się czytała i z całą pewnością sięgnę po kolejne tytuły Annie Ernaux.

Jakoś odkładałem na później zapoznanie się z twórczością noblistki z 2022 roku. Wychodzę jednak z założenia, że każda książka trafia do czytelnika we właściwym czasie. Trochę tak jak w motywie z cmentarzyska książek w „Cienia wiatru” C.R. Zafóna. Więc wreszcie sięgnąłem i jestem pod wielkim wrażeniem, aż chciałbym krzyknąć Wow!
Powieść z elementami autobiograficznymi...

Literatura science fiction nie stanowi mojego większego zainteresowanie. Niemniej jednak „Gobeliniarze” zasługują na zwrócenie uwagi na tę pozycję. Jest to powieść nietuzinkowa, autor nie przedstawia jakiejś wojny światów między cywilizacjami pozaziemskimi, choć akcja dzieje się gdzieś na obrzeżach jakiejś galaktyki. Tytułowi gobeliniarze to swoisty zakon tkaczy, którzy tkają przy krosnach, z włosów swoich żon i córek, gobeliny dla Cesarza. Każdemu wolno posiadać tylko jednego syna, który przejmie pracę po nim. Nauka jest traktowana jak czarnoksięstwo lub raczej herezja. Nikt nie wie, czy Cesarz żyje, czy sprawuje władzę, ważne są gobeliny. Strażnicy dbają o to, aby do powszechnej świadomości nie dotarła prawda z centrum. Ja książkę odbieram jako ukazanie ślepo wierzących ludzi w dowolną religię, kosztem życia w realnym świecie.
Spokojnie polecam tak miłośnikom sf jak i innym szukającym czasem czegoś dla odmiany.

Literatura science fiction nie stanowi mojego większego zainteresowanie. Niemniej jednak „Gobeliniarze” zasługują na zwrócenie uwagi na tę pozycję. Jest to powieść nietuzinkowa, autor nie przedstawia jakiejś wojny światów między cywilizacjami pozaziemskimi, choć akcja dzieje się gdzieś na obrzeżach jakiejś galaktyki. Tytułowi gobeliniarze to swoisty zakon tkaczy, którzy...